De 20 Kilometer van Parijs

Marco: We gaan naar Parijs! Sanne de hond blijft achter, maar is in goede handen. Ze zou 20 km rennen trouwens wat ver vinden, want de jaren tellen zo zoetjesaan. 20 km ellende staat ons te wachten! Iedereen voorvoelt het al gezien de gretigheid waarmee Patricia’s cake wordt ingenomen. Het verschil tussen supporter en loper is nu nauwelijks zichtbaar. Maar we nemen van alles mee. Van nog geen tien tot bijna veertig, van baanloper tot asfaltzuiger. Twee hebben we van elders afgesnoept; Monique en Michel staan straks onder die hoge toren. Zouden ze een idee hebben hoe ver het is? Normaal lopen ze afstanden die je spugen kan. Maar ze spugen volgens mij in hun handen en gaan ervoor. Geen zorg voor die twee. Misschien kennen ze de recreantenformule al: 40% ellende (het lopen) en 60% lol!
Erik (9.20 uur): We zouden om 9 uur weggaan. Nu zegt Monique op dit moment dat we vertrekken. Ik bedenk opeens dat ik een cassettebandje mee zou nemen met leuke muziek voor in de oto, maar dat ligt thuis. Zal ik het alsnog halen? (Mijn huis ligt nl. aan de overkant.) Zo niet, dan horen we 5 uur lang hetzelfde bandje, want Brigit had er eentje op- en meegenomen.

Monique Brienesse: ‘Jan wat ben je toch een…!' Doe die achterklep nou van je open en haal die grote... stokbroden eruit! En wel nu. Enfin wij staan hier dus op de eerste grote parkeerplaats in Frankrijk waar we gezamenlijk gaan lunchen.

Michel: Een flinke picknicktafel volgeladen, plastic bekertjes wapperend in de wind. Brigit snijdt 16 stokbroden aan de lopende band, de kip-kerriesalade wordt keer op keer uit iemands handen geroofd. De zon schijnt lustig, de stemming is opperbest. In Marco’s auto hebben we een vocale warming-up gedaan, zodat we nu in close harmony lunchen. Waarom moeten die vlaaien nou in de auto blijven staan?

Monique B.: Kweet niet waarom? Ik zal één ding verklappen: Brigitte is morgen jarig!

Cora: Volgens de inwoners hier zijn wij volgens mij (o jee alweer volgens) een beetje gestoord bezig geweest. Waar waren we mee bezig? De zaterdagtraining natuurlijk! Die kunnen we nu eenmaal niet overslaan en zeker niet de dag voor de ‘grote dag’. Even een stukje door Parijs om alvast de sfeer te proeven. ’t Viel niet mee, drukke straten vol winkelende mensen die echt geen halve meter opzij gaan en zeker niet voor een stelletje stomme toeristen met sportkleren aan. Maar ja wij zijn in ieder geval weer fit na de autorit.

Michel: Chantal is boos!!! Gaat ze in Parijs op vakantie met 16 andere mensen, moet ze uitgerekend met papa op dezelfde kamer! En waarom zit Marco nou met een touwtje tussen de tanden?
Patricia: Ons eerste loopje (maar wel wandelend) naar het inschrijfpunt "De Eiffeltoren". Na het inschrijven (voor deelnemers niet woonachtig in Frankrijk is de prijs 2x zo hoog, maar liefst FF100).

Brigitte: Inschrijven is niet zo'n probleem. Maar waarom zijn we op de eerste dag Erik gelijk al kwijt? Afspraak: voortaan aan de lijn of op 1 meter afstand van buitenstaander Jan.

Jan: Buitenstaander Jan voelde zich eindelijk opgenomen in de groep. Dat de voorgaande schrijfster de nadruk op buitenstaander moet leggen, doet erg zeer. Het lijkt of de oude vete weer opborrelt. Maar vooruit... Ik zal wel weer de boeman spelen. De touwtjes moeten wat aangehaald worden. De bewegingsvrijheid van Erik is inderdaad beperkt. Tot aan dit moment, het voorgerecht bij de pizzeria, gaat het goed. Erik gedraagt zich voorbeeldig. Naar huis bellen met het verzoek om hem op te komen halen is gelukkig niet nodig. Afwachten of dat zo blijft.

Robert: De pizza is op en Brigitte schreeuwt: "Nou ja zeg"; geef je Erik een kaart waarop hij zijn slaapplaatsje kan terugvinden (gekenmerkt met een vuurrode cirkel), en dan kan Erik het niet vinden? Kortom: een hopeloos geval.

Erik: Ik krijg steeds meer de indruk dat de reden waarom we hier in Parijs zijn, nl. het lopen, een recre-randgebeuren is, aangezien twee hele aardige, intelligente en beschaafde mensen uit Overvecht door de overige schrijvers worden aangevallen. Wellicht kunnen we ons beter concentreren op de slijtageslag die morgen gaat plaatsvinden. Overigens was het eten wel lekker, jammer alleen dat Wim na een half uur een halve pizza met een heel rauw ei opgediend kreeg.

Michel: Vrijgezellen aan deze tafel 1: Alfred, Monique, Monique en Emilie (wat een leuk gezichtje heeft die!)

"citaat 22.00" tafel 2: ?

Monique de G.: Monique B. zegt net hoe erg het zou zijn als ze met Marco getrouwd zou zijn???

Emilie: Mag hier ook gecensureerd worden??

Cora: Niveau daalt.
Hoe betaal ik mijn contributie?
Meeste voordeel door:
1. recreant te worden
2. studentenpas bij Mesa Cosa te laten maken.
Karafjes: volgens Marco geen probleem, toch grote trui aan (zit trouwens een gaatje in), valt waarschijnlijk niet op. Een iets dikkere buik na het eten.

Monique: Monique B. gaf de rode wijn de "schuld" van de rode blosjes op de wangen. Wij dachten echter dat het door de charmante ober kwam.

Brigitte: "Nou ja zeg!"

Emilie (22.10): En nu maar blijven proberen serieus te worden. Hoe laat begint het morgen, hoe laat moeten we morgen op... etc. etc...... zenuwachtig...? En nu de rekening Monique B. ....Poeh!

Cora: Achteraf blijkt het mee te vallen: 1/2 liter rode wijn niet geteld; van charmante ober voor Monique: "Ik zal hem zo een dikke zoen geven". En hij zal haar niet vergeten!

Michel: We zijn nu neergestreken in een koffietent. Jan, als buitenstaander, zit hier als enige aan het bier. Men is nog lang niet uitgesproken over de gratis karaf bier (wijn dus!) van Monique B., Èn over haar elektrische lading: tsjieeuw! Overigens valt de schrijf-bereidheid van de recreanten me tot op heden erg mee. Heerlijke koffiekoppen hebben ze, als je slok neemt terwijl je praat, zijn je toehoorders ineens hun aanzicht kwijt!! De sfeer stijgt, het aantal potentiële deelnemers neemt evenredig af. Emilie ziet het al niet meer zitten, Jan drinkt teveel om zijn sombere toekomst te vergeten, en Marco heeft de haarband van Chantal gejat. Het lijkt hem wel leuk om een tijdje een meisje te zijn. (Anoniem: Altijd al van Marco gedacht.)
Paul is gisteren speciaal nog naar de kapper geweest.

Anoniem (23.05 uur): Monique vond de ober een lekker ding

Anoniem (23.16 uur): Alfred gaat door het vuur voor Cora (citaat).

Monique B. (n· 12 uur): Zo, nu even de waarheid. Ik heb vanavond maar één wijntje gedronken en ik heb de ober niet versierd. De rode blosjes op mijn wangen werden veroorzaakt door de warmte van het restaurant. Het was een leuke start zo'n eerste dag in Parijs. "Wanneer gaan we nou housen?"

Monique B.: Hoera! Brigitte jarig!
Het is 7.45 uur en Patricia en Monique B. zijn al ballonnen aan het opblazen. We gaan Brigitte zo verrassen met leuke kado's. Van harte gefeliciteerd Brigitte. (Nou ja zeg!)

Alfred: Daar zitten we dan, tien voor zeven, in de kamer van Michel en Marco, met dertien mensen en we verwachten nog een paar lopers. Aan de taart om de verjaardag van Brigitte te vieren.
Ik zelf zit nog met de gedachten van de 20 kilometer in mijn hoofd. Heerlijk: uitgelopen in een tijd van de rond de 1 uur en 35 minuten. Ik voel me nu heel goed.
Het begon rond half één op de brug bij de Eiffeltoren: wachten op het startschot van één uur. Zoín 20.000 mensen stonden daar. De spanning steeg. Ja hoor, één uur..... lopen! De start verliep voorspoedig. In het begin wat oponthoud, maar dan toch het echte werk.
3 - 5km: Daar stonden onze toeschouwers al (geen gezicht, maar wel leuk)
10 - 15km: Het lopen gaat nog steeds goed. Hoewel, het wordt wel wat zwaar.
17km: Nog maar 3km te lopen.
18km: Nog twee.
Na het bordje van de 19km begin je de kriebels weer te krijgen.
Ja hoor, daar is het eindpunt, nog even aanzetten: 1.35 uur, ik ben blij dat ik er ben. Moe maar voldaan.
Nu genoeg geschreven: TAART!

Patricia: Robert beweert dat hij tijdens de loop misselijk werd door de pizza van gisteren. Maar wat dacht je van het verjaardagsgebak van Brigitte, net voor de start?
Monique beweert dat zij een blinde heeft zien lopen, aan een lijntje. De blinde liep voorop. Wie is hier nu gek?
Er wordt al slap geluld. Tijd voor een alcoholisch drankje na zo'n fantastische loop. Ik wil nog wel de supporters bedanken voor hun leuke, maar wel maffe, aanmoedigingen. Ze zagen er niet uit.

Jan: Het schrift wordt mij in de handen gedrukt. De inspiratie is niet aanwezig. De stemming is goed. De loop is achter de rug. De mensen ontladen zich. HË bah, wat serieus. Transpiratie voldoende, inspiratie is er nog steeds niet. Misschien morgen....

Michel: Mijn eerste twintig kilometer was ver en zwaar. De ijzige kou voor de start verdween pas toen we met zín twintigduizenden op de brug over de Seine stonden, aan de voet van de Eiffeltoren. Vrij snel kwamen we al in beweging, hoewel we pas na drie, vier kilometer een beetje vrijuit konden rennen. Ik zeg we omdat Monique, Cora en ik een ijzersterke startcombine hadden gevormd. Met z'n drieÎn hebben we ons de eerste vier kilometer een weg gebaand door het gedrang. Het betere 800 meter-ellebogenwerk werd door Monique en mij daarbij niet geschuwd. Monique bleek echter te snel voor ons, net als Alfred, zodat Cora en ik tussen de 5 en 13 kilometer onze krachten bundelden. Dat ging buitengewoon goed. Tot mijn grote verbazing liepen we alle kilometers beneden de 5 minuten. Er was zelfs een kilometer, met waarschijnlijk een groot verval, die in 4.19 ging.
Zo bij de 16e kilometer begon het flink zeer te doen, vooral ook omdat ik onze supporters bij het vijftien kilometerpunt niet gezien heb. Daarbij leek ook het stijgingspercentage per kilometer toe te nemen. Volledig gesloopt naderde ik de finish, nog eens misleid door misplaatste 19 kilometerbordjes.
Eindelijk, eindelijk, kwam ik na 1 uur, 34 minuten en 46 seconden over de finish. Voor mij een wonderbaarlijke tijd. Als iemand mij deze tijd vantevoren had voorspeld, dan had ik hem/haar voor gek verklaard.
Alles deed me zeer, ik kon bijvoorbeeld mijn rechterarm niet eens meer optillen, een ramp met het oog op de nacompetitie.
Maar na het aanschaffen van een T-shirt zijn we teruggegaan naar het hotel. Een hete douche en daarna een schoonheidsslaapje van twee uur hebben mij weer enigszins tot leven gebracht. Nu heb ik inmiddels twee stukken taart op, een pilsje, en staan we op het punt te vertrekken naar Quartier Latin, om iets te gaan eten en te housen.

Marco: Na 16km verstapte ik me op een stoeptegel. Nog twee keer getracht door te gaan. Volgens Monique is het een spierscheuring en nu ben ik blij te zijn gestopt. Voor mij de kans om me bij de supporters aan te sluiten die er op het vijftien kilometerpunt een prachtig feest van maakten.
Plots voel je de betrekkelijkheid van al het huiswerk dat je hebt gemaakt. Veel langzame kilometers, braaf geleefd en vast van plan om inclusief het wachten bij de start onder de 1 uur 25 te lopen. Nu geven ze dit jaar geen T-shirts. Noch voor de zogenaamde snelle groep een speciaal T-shirt, noch voor de uitlopers een T-shirt als herinnering. Dat laatste vind ik jammer omdat het dragen van zo'n ding altijd verhalen oproept. Het verhaal van Michel, die zijn Zwarte Pantersporen achterliet. Of dat van Emilie, die dat hele eind echt hardgelopen heeft. Ze waren er weer allemaal; de relaxed lopende Alfred en Robert, Jan de vechter, Astrid die het met blessure toch uitliep, Monique die pas in de laatste kilometers "wat begon te voelen", en Cora, die later in de bar ongeloof en bewondering oogstte bij van die echte Nederlandse mannen die van haar tijd alleen maar kunnen drómen. En Brigitte; of "hoe ik mijn verjaardag vierde" met de steun van die maffe sup-portersschare; die bijna uit de metro geweerd werd. Toen Patricia laatst in Egmond over de streep kwam, dacht ik: "dit is haar laatste halveî. Het was fantastisch om te zien hoe ze hier in Parijs de afstand weer liep met zoals dat heet: "twee vingers in de neus".
Kortom: niemand hoeft het meer van de trainer te hebben en de trainer ook niet meer van zichzelf. Last but not least natuurlijk Paul; die helemaal op kop liep. En dan weten jullie waarom hij even niet zo aanspreekbaar was als anders. Proost allemaal!

Chantal (22.40 uur): De eiffeltoren heeft grootte voeten want daar gaan we morgen heen en we zijn nu aan het eten en (het) straks gaan we met de metro naar het hotel en daarnaar gaan we lekker naar bed en ik gaa met papa paul in pa rijs in bed.

Erik: Wat was het heerlijk om supporter te zijn vandaag. Niet hoeven afzien maar wel lekker uit je dak gaan en als een verklede gek (met de nadruk op verklede) lopers aan te moedigen op allerlei manieren. Gelukkig had ik vier andere gekken bij me staan (Chantal, Wim, Monique B. en Erik A.) en de moeder van Brigit. Schreeuwen, klappen, de wave en andere dingen die je in Utrecht niet zou doen. Maar hier geeft het niet, want behalve de recreanten zie ik de andere mensen toch nooit meer. En ons herkennen ze, voor het geval we ooit in Parijs terugkomen, toch niet zonder pruik en op de lapjesmarkt gekochte kleren. Tenzij we er volgend jaar weer zo gek bij gaan staan!
Wim: Ik voel me genoodzaakt om toch de pen maar ter hand te nemen. Het was vandaag de dag van de LOOP. Helaas kon ik niet meelopen i.v.m. een blessure. Ik kreeg nu voor het eerst de kans om me als supporter uit te leven. Door Monique werd ik uitgedost als zeer herkenbaar persoon. Als groep hebben we alle aandacht op ons kunnen vestigen, met als gevolg dat mijn stembanden het niet konden "bijbenen". Achteraf is het supporteren me goed bevallen, en is het zeer de vraag of ik ooit nog aan hardlopen toekom.

Chantal: (de vorgend) de volgende
(os)(ochoote) ochtend

Michel: We zitten nu in een Salon du Thé in Montmartre. Zojuist heb ik een portret van mezelf laten tekenen door een Belg. Volgens mijn medereizigers is het goed gelukt, op de mond na, maar zelf vind ik het lijken op een tekening uit zo'n jaren vijftig-jongensboek.
De Sacre Coeur was schitterend, zowel van binnen als van buiten. Hoewel het behoorlijk druk was, werd ik toch heel rustig, zo'n serene sfeer. Er zijn daar schitterende plafondschilderingen, maar ook een heel eenvoudige kruisgang in mozaïk. Schrijnend was wel dat je een magneetkaartje nodig had om "eerste rang" te mogen bidden, en dat de biecht in het Frans, Spaans, Italiaans, Duits en Japans afgenomen kon worden.
Voor straks hebben Marco en ik broodjes meegesnaaid van het ontbijt in het hotel.

Jan: Je hebt oog voor kunst of je bent een cultuurbarbaar. Het gezelschap (de vroege groep) bestaat uit een aantal fantastische mensen. Maar... hetzelfde gezelschap bestaat uit een aantal cultuurbarbaren. Voordat ik het hoe en waarom uit de doeken doe, wil ik eerst een uitzondering maken. Patricia en Emilie wil ik beslist niet tot de cultuurbarbaren rekenen. Ik durf zelfs te zeggen (schrijven) dat zij een zeer gezonde kijk op kunst hebben. Zij zijn beiden in staat om een zeer objectief, weloverwogen en deskundig oordeel te geven over de bouwkunst. De cultuurbarbaren onder aanvoering van bouwkundige Wim hebben slechts oog voor de centen, onderhoud en functionaliteit.
Even een korte onderbreking en dan ga ik weer verder...

Monique de G. (citaat): Volgens Brigitte bijten dode garnalen.

Jan: ....Daar ben ik weer. Schoonheid telt niet. Maar gebrek aan enig cultuurbesef, daar kan ik nog mee leven. Maar om vervolgens andere onwetenden mee te slepen gaat alle perken te buiten. Maar wat deze club ook probeert, ik blijf bij het standpunt dat L'Arche (="de nieuwe triomfboog") het predikaat mooi verdient. Met de omschrijving "wat apart" neem ik geen genoegen. Hierbij laat ik het voorlopig.
Robert: Chantal vindt de vislucht niet lekker, maar eet haar soep op als ze van Cora hoort dat de vislucht niet afkomstig is van haar bord. Moeder Cora is opvoedkundig op haar top. Maar als er vanuit diepere soeplagen ineens mosselen opduiken, dan kan moeder Cora niets meer bedenken om Chantal haar soep op te laten eten. Paul moet het overnemen (de soep vooral). Cora probeert het bij het hoofdgerecht opnieuw: Chantal d'r aardappeltjes worden geschild, haar sla gesneden en zelfs het tomatensap in de aardappeltjes wordt eruit geperst. Advies voor Cora: mocht je ooit moeder worden, vergeet dan het volgende niet:
- de vlakke hand kan helpen
- dreigen met vroeg naar bed gaan ook
- zonder eten naar bed werkt erg goed

Michel: Voor verdere pedagogische adviezen, zie Libelle, Margriet en Ouders van Nu! Hier in de bras-serie zijn we inmiddels in het eindstadium beland. Geld wordt geteld, biljetten gelapt. We hebben een avondje Grote-Voeten-Toren achter de rug, met daarna glaasjes draaien in deze brasserie, enkele speeches en foto's van de knie"n van Monique. De sfeer zit er goed in, maar Chantal is ondanks de goede zorgen van Cora onder de slechte invloed van Jan gekomen. Deze verbitterde economieleraar heeft haar de basisbeginselen van het gokken bijgebracht. Heel pedagogisch!

"Moeder" Cora: Ik word in mijn volgende leven liever geen dochter van Robert. Maar goed... Inmiddels aangekomen in het café om de hoek. Housen zit er vanavond niet meer in. In deze wereldstad (ik moet nog veel leren, het lukt me niet om iets van een soort doktershandschrift aan te nemen) rijdens trams helaas maar tot twaalf uur. Nou ja, we worden hier benaderd als een stelletje Duitsers. De barman telt ein zwei etc. Maar hij heeft het inmiddels goedgemaakt met "moyen bière" ter grootte van een (Duitse) halve liter. Ik moet hem nog even gaan proeven. Proost!

Monique: Michel: "Ja er was nog nooit beter bier dan in 't café den Egelantier"

Emilie (de recreantichste recreant??): Wauw, ik kan het ook!!!! 20 km!!!! En dan ook nog de volgende dag trappen lopen!
Discussie onder de culturele groep: "Volgende keer wellicht vóór de loop toeristische uitjes, of toch daarna?" Dit kost dus nog minimaal 2 x 20km om daar achter te komen. Daarna uitslag. (1997? 1995?)
24.05 uur: Toch maar weer met z'n allen zingen, stijgt het niveau, of daalt het juist? Robert is een goede voorzinger/gangmaker met z'n roeiboekje... en de deur wordt opengezet en de vloer geboend!
Moniek blijft regelen... gelukkig.

Michel: Na de zware nacompetitie gisteravond had niemand vandaag de kracht om verslag te doen van zijn belevenissen. Het werd gisteravond ruim twee uur 's nachts voor de echte die-hards, een klasse waar ik tegen wil en dank ook toe ben gaan behoren, omdat de hotelkamer van Marco en mij het middelpunt is van alle recreantieve gezelligheid. Desalniettemintegen-staande was het erg gezellig, en ik ben gelukkig niet de enige die niet topfit is.
Vandaag zijn we met een select gezelschap naar het graf van Napoleon gegaan, in de Dôme des Invalides. Die ligt daar in een protserig praalgraf, waar het Franse nationalisme en chauvisme klam van langs de marmeren muren druipt. Bij de Dôme des Invalides is ook het grootste militaire museum ter wereld, met een enorme collectie, kanonnen, vlaggen, harnassen, uniformen etc. Allemaal ter meerdere eer en glorie van La Douce France.
Op een gegeven moment taande onze lust om nog langer van vitrine naar vitrine te sjokken. Wij besloten tot een bezoekje aan het restaurantje van het museum voor een goeie kop koffie. Dat bleek echter een misrekening. De café au lait was slootwater.
Wij pakten onze biezen en deden een kleine fotosessie voor Hotel des Invalides, terwijl links en rechts de generaals en veldmaarschalken in dure auto's werden aangereden door hun chauffeurs.
Vervolgens zijn we naar Trocadero gegaan, langs de Eiffeltoren. Toen ook daar geen goeie koffie te krijgen was, zijn we teruggeslenterd naar het hotel, en nu zitten we op de Péage richting Utrecht. De auto van Marco, luxe als'ie is, begint kuren te krijgen. Daarnet brandde het lampje van de accu, maar dat is inmiddels verholpen.

Monique B.: Michel is inmiddels in slaap gevallen. De auto rijdt gewoon verder, met voor ons Patricia en achter ons Alfred. De snelheid is 135 km/u. Wat Marco betreft mag dat wel wat harder.
We zijn net even gestopt bij een parkeerplaats en hebben daar wat met de bal gegooid. Als afsluiting van dit weekend gaan we dineren in het eerste de best wegrestaurant dat we in Nederland tegenkomen.
Marco heeft op de eerste bladzijde van dit logboek de recreantenfor-mule genoemd. Ik wil deze graag veranderen in:
10% ellende
90% lol

Het was voor mij een grandioos weekend. Ik heb gesupporteerd, veel bezichtigd, lekker gegeten en zelfs "kniegevreeën".
Enne, Marco: als je 17 jaar jonger was geweest, dan...